Członkowie drużyny, Salvinus, Krumm, Aaron Samet i Niklas,
przeszli przez podgrodzie, widząc strach i niepokój mieszkańców. Salvinus na
moment opuścił towarzyszy, a gdy powrócił – wydawał się zaintrygowany…
Przed bramą kasztelu zatrzymały
ich straże – kapłani i topornicy jarla. Władca
Kjeven prosił do siebie jednie Niklasa. Czarny mag uparł się i wymógł u
jarla potrzebę wejścia na naradę wszystkich członków drużyny…
Tak też się stało – Salvinus, Krumm, Aaron Samet i Niklas wmaszerowali
do drewnianego dworu Jarla Reidmara. W jednej z sal zastawi władcę
siedzącego na podwyższeniu, z kościaną fajką w ustach. U jego stóp przycupnął
chłopak, młodzik, tuz u progu dorosłości – został przedstawiony jako Horik, syn Brigga i okazał się zbiegłym z
kraju Thunnów dziedzicem zmarłego w dziwnych okolicznościach jarla Brigga… Tuz
obok chłopaka siedział jego opiekun,
starszy mężczyzna o zaciętej twarzy i chmurnym obliczu.
W sali znajdowało się także dwóch kapłanów Trzynastu, rosły Nord
przedstawiony jako Norgrimm, syn Phyma,
reprezentujący Torrum Galdra oraz nieznajomy
w kapturze, pochylony nad stołem, zaciskający kubek w garści.
Narada trwała całą noc, była burzliwa i pełna nieoczekiwanych zwrotów
akcji…
Oto co ustalono i co było jej
sednem.
Po pierwsze: wedle słów jarla, młodzieńca Horika i Norgrimma – Trael Zielony, twórca Kniei był szaleńcem,
a pod Kjeven prózno było szukać artefaktycznych Mocy Smoka, powiązywanych z Pierwszym Nordem – Skagerrakiem… Trael
postradał zmysły, lub chciał po prostu wykorzystać Knieję jako „kartę” w walce
przeciw rosnącemu w siłę Kultowi Trzynastu…
Po wtóre: pod dnem Doliny Lodowego Smoka tkwiła pewnego rodzaju Moc – drzemał tam, uwięziony przed wiekami,
przez shaeidów, Czarny Smok, którego
zamierzali obudzić wysłannicy Mroku – czarodzieje z Torrum Galdra… znali
oni lokalizację wejścia do podziemi…
Kolejne wieści: nie całe Torrum Galdra, północna ostoja i szkoła magów,
poddały się Mrokowi, toczyła się tam
walka między zwolennikami równowagi i mrocznej, swobodniejszej strony… Norgrimm, syn Phyma reprezentował tych,
którzy chcieli powstrzymać Mrok, zapewniał, ze walka nie została
rozstrzygnięta…
Po czwarte: mroczni magowie z Torrum Galdra, zwani
przez Norgrimma „buntownikami”, mieli
wsparcie potężnego jarla Kormaka, wuja młodego Brigga, i chcieli przeprowadzić „powrót ducha Skagerraka”…
Po piąte: ujawnił się wysłannik
Strażników Równowagi, magów z Szarej Wieży z Horatii, ów pijak siedzący przy stole, przedstawiający
się jako Loo-Har Dun-Maeris, z rodu słynnych czarodziei – Maerisów…
Po szóste: także członkowie
drużyny okazali swoje prawdziwe oblicza i motywacje, Krumm przedstawił
siebie jako wysłannika Białobrodych, a Aaron Samet zdradził swoją przynależność
do spraw Całunu…
Na koniec: jarl, w trakcie narady, sondował sytuację,
szukał rozwiązań, na koniec wzburzył się
, rozumiejąc, ze zarówno kapłani, jak i otaczający go magowie rozgrywają własne
„partie”, traktując go jako „przedmiot”. Próbowano odwieść go od ceremonii
ofiarowania dzieci – przerwał jednak
naradę i wypędził gości…
Kapłani poprosili magów do jednej z bocznych sal i zaproponowali
kontynuowanie narady – już bez obecności jarla –
wszyscy zebrani doszli do wniosku, ze powinni
współpracować przeciw Mrokowi, pomimo niesnasek i różnic w pojmowaniu
kwestii Mocy i wiary…
W tym samym czasie Aram, Eroch i Varisella, w
Kniei, kontynuowali swoją misję, kierowali się ku magicznym wrotom
wypełnionym Chaosem i Mrokiem…
Gdy zbliżyli się do celu –
dojrzeli gęstniejący las, coraz mniej światła i opary niezwykłej ni to mgły, ni
to kurtyny mroku…
Ponad nimi pojawiły się małe, dziwaczne istotki, błyskające oczyma,
zwinne, ogoniaste i jak się okazało niezwykle ruchliwe…
Potrafiły się teleportować, czemu towarzyszyły charakterystyczne dźwięki
(„ffuf”)…
Magowie uruchomili bariery Esencji, nim stworzenia Mroku,
bo niechybnie nimi były, spadły im na głowy… Eroch Gładkolicy wystąpił z
wnętrza osłony, a jeden z napastników zdołał wczepić mu się w kaftan – „ffufnęło”
i zniknęli – istotka wraz z czarownikiem…
Aram i Varisella byli wstrząśnięci,
trudno było to
nazwać walką, ale wydarzenia przyspieszyły. Istotki próbowały dostać sie do
wnętrza sfer, a magowie starali sie im
sprzeciwić...
Aram zapłonął nawet i mimowolnie uwolnił Smocze Zionięcie, ale na szczęście zrobił to pod powierzchnia
gruntu - tam przeniósł go
swa mocą jeden ze stworów... Zatrzęsła się
ziemia... Istotki przeraziły sie i
uciekły...
Magowie szukali Erocha, ale wkrótce zaniechali starań
- brakowało im czasu... Postanowili skupić sie na
zamykaniu magicznego portalu chaosu i mroku...
Stanęli przed tętniącymi
czernią wrotami, z których poczęły
wydostawać sie dziwaczne,
drgające pnącza...
Magowie zostali zaatakowani.
Z portalu wyskoczyły tuziny zielonoskórych,
drobnych kształtem driad... Ich ciała
pokrywały wijące sie rośliny, napastniczki wydawały
bojowe okrzyki, dzierżyły groźnie wyglądające ostrza...
Wtem, obok magów pojawił sie rosły osobnik, wielki jak góra i
łysy... Aram rozpoznał w nim domniemanego assasyna, Varisella -
swojego niemego sługę - Malphite'a...
Nie bylo czasu
na pytania. Walczyli. W
napastniczkach Aram dostrzegł
podobieństwo do swej dawnej towarzyszki - barbarzyńskiej issiji...
Magia bywała przewrotna...
Gdy zielonoskóre przeciwniczki zostały
pokonane, magowie podjęli próbę zamknięcia
lub zniszczenia wrót...
Varisella porozumiał sie z mistrzem - Sarifem Humzą - a ten wsparł
młodego czarodzieja radą... Zdecydowali sie na ciśniecie w portal magiczną kulą, którą Malphite przechował dla Variselli...
Wyładowanie energii
zniszczyło Magię portalu, który zapadł się i
rozproszył swą energię, Knieja byłą
bezpieczna, zadanie wykonane.
Tymczasem
narada w Kjeven, ta druga, właściwa – zakończyła się postanowieniem: na czas
kłopotów w Dolinie, magowie i kapłani
Trzynastu winni schować swe
interesy, podać sobie dłonie, walczyć
wspólnie – przeciw Mrokowi…
Zdradzono
dwa istotne fakty.
Po pierwsze jarl,
najprawdopodobniej, nie był ojcem trojaczków, a ich prawdziwy ojciec,
potężny, acz chaotyczny czarodziej –
Sish Keteb - knuł w celu ich wykradnięcia, co samo w sobie, nie wydawało
się najgorszą ewentualnością, ceremonia ofiarowania nie leżała bowiem w
interesie nikogo z radzących… nawet kapłanów…
Po wtóre Loo-Har Dun-Maeris i Norgrimm, syn Phyma, pojmali
kobietę-czarodziejkę, pracująca na
rzecz buntowników z Torrum Galdra – znała ona miejsce zejścia do podziemi w
których spoczywał smok – należało ja tylko odpowiednio przesłuchać…
Przesłuchaniem
zajął się młody Aaron Samet, wykorzystując swoje talenty Sztuki Umysłu. Odniósł sukces
– drużyna weszła w posiadanie potrzebnej wiedzy. Sama przesłuchiwana została w
międzyczasie zabita…
Jeszcze przed świtem zaczęła formować się
drużyna mająca udać się do smoczej jaskini, lecz wydarzyła się rzecz gwałtowna
i dla niektórych niespodziewana – Sish
Keteb, przybrawszy postać potężnego, humanoidalnego stwora dostał się do
jarlowego kasztelu i uprowadził trojaczki – walczył z nim jakiś potężny
kapłan, ale zmiennokształtny mag uciekł poza gród…
Krumm zawezwał z Kniei swych towarzyszy –
Salvinus zdziwił się na widok Malphite’a, zasmucił na wieść o zniknięciu Erocha
i przywitał Arama i Varisellę słowami:
- Witajcie
z powrotem. Jest smok do ubicia!
Już będąc
u bram grodu, w pierwszych barwach świtu, członkowie drużyny natknęli się na ukorzonego i pozornie
bezbronnego Kościeja – nekromanta oddawał się w ręce czarodziei, proponując
swoją służbę przeciwko Koffu… Nikt nie chciał mu wierzyć, a kapłani
Trzynastu od razu pojmali niecnego czarnoksiężnika – zakuli go w poświęcone
kajdany i wtrącili do lochu…
To nie był
koniec sensacyjnych wydarzeń. Ziemia zatrzęsła się pod cała doliną – w
oddali, o kilka dni drogi na wschód, doszło do potężnego magicznego trzęsienia
ziemi – drużyna, pełna niespokojnych myśli wyruszyła ku przeznaczeniu…
Obok
Salvinusa, Krumma Viggfrassa, Arama z Hawaar, Aarona Sameta i Variselli Torpaqa, przeciw Czarnemu
Smokowi mieli wyruszyć pół-druid
Norgrim, syn Phyma i Loo-Har Dun-Maeris oraz dwóch kapłanów Trzynastu..
póki co imiona tych ostatnich nie zostały ujawnione.
Czy taka kompania zdołałaby wypełnić misję? To dopiero miało się okazać…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz